سوم- کاهش تحریم‌ها یکی از مهمترین موضوعاتی است که مذاکره‌کنندگان ایرانی به آن در مذاکرات توجه خواهند داشت. در سوی غربی این نگاه وجود دارد که تحریم‌ها توانسته ایران را به پای میز مذاکره بکشاند و سخنان برخی مسئوولان در کارآمد بودن تحریم‌ها، این نگاه را در طرف غربی تقویت کرده است. در میان غربی‌ها، آمریکایی‌ها در سطح وزیر خارجه و یا مشاور امنیت ملی آمریکا صراحتا از عدم تمایل آمریکا و سایر اعضای 1+5 به کاهش جدی تحریم‌ها سخن گفته‌اند و در نهایت میزان مورد قبول آنها کاهش پنج درصد از کل تحریم‌های فعلی است.

چهارم- این اتفاقات سبب شد تا در فاصله ده روزه میان مذاکرات ژنو 2 و ژنو 3، لحن خوش‌بینانه دیپلمات‌های ایرانی آرام آرام تغییر کرده و با جدیت بیشتری به غربی‌ها درباره بازی باخت- باخت هشدار دهند. ویدیوی منتشر شده از محمد جواد ظریف در آستانه سفر به ژنو مهمترین فکت موجود در این زمینه است.

سخنان دیروز حسن روحانی در هیات دولت مبنی‌بر بی‌تاثیری گزینه «تهدید و باروت» در قبال ایران نیز حاکی از تغییر نسبی تفکرات تیم هسته‌ای ایران در مورد رفتار تیم غربی است. در واقع می‌توان اینگونه تفسیر کرد که در پس خنده‌های ملیح دیپلمات‌های غربی جلوی خبرنگاران و عکاسان، حکایات دیگری در جریان است.

پنجم- اگرچه نمی‌توان تاثیر و تفاوت تیم‌های مذاکره کننده قبلی و فعلی ایران در پیشبرد مذاکرات را نادیده گرفت اما این را نیز نمی‌توان از دیده‌ها دور نگاهداشت که در حراست از «حقوق هسته‌ای» تفاوتی میان جلیلی و ظریف نیست و هرکس که از طرف ایران بر سر میز مذاکره بنشیند قرار نیست از حقوق ایران عقب‌نشینی کند.

ششم- تلاش دیپلمات‌های ایرانی در ژنو بر محور بازی برد-برد قرار دارد. ایران عضوی از جامعه بین‌الملل است و همانگونه که تعهداتی به نظام بین‌الملل دارد، حقوقی هم دارد که برخورداری از انرژی صلح آمیز هسته‌ای بخشی از آن است. تلاش دیپلمات‌های ما نیز بر به رسمیت شناخته شدن «حق» ایران و رفع تحریم‌هایی است که به واسطه این «حق» بر کشور رفته است.

هفتم- اما اگر قرار بر اتخاذ رویکردی مطابق آنچه اشاره شد، از سوی طرف غربی باشد، چاره چیست؟ این جمله دیروز رهبر انقلاب فصل‌الخطاب است:«در هر جایی که صحنه زورآزمایی است، در مقابل دشمن باید ایستاد. باید عزم شما بر عزم دشمن پیروز بشود، اراده شما بر اراده دشمن غالب باید بشود و می‌شود و این ممکن است.»